Een sportief en muzikaal weekend.

De voorbije week heeft een redelijk zware week geweest. De drang om mijn loopschoenen te nemen zat er enorm in, maar het kwam er maar niet toe, ook omdat we niet mochten van de coach. Alle ja eigenlijk mijne ex-coach, want ik train vanaf 24/01/2010 terug met onze opper Coach Mario. Wanneer dingen goed zijn mag je ze niet veranderen en het trainingsschema van Mario is persoonlijk, goed en je kan allerlei zaken vragen om te veranderen. Dit wil niet zeggen dat dat van Rob Veer minder was, zeker niet! Het was een hele andere aanpak en een aanpak die vooral gericht was op de halve marathon. Hierbij wil ik mijn twee coachen nogmaals kei hard bedanken voor al het gene dat ze voor me gedaan hebben. Dankzij Mario kon ik mijn pr op de 10km verscherpen en dankzij Rob heb ik geleerd om me wat meer in te houden en nog meer te genieten van langere afstanden.
Maar dat allemaal gezegd zijnde; gaan we eens over naar het overzicht van de voorbije weken. De week na de halve marathon van Egmond was ik in een zwart gat gevallen. Het Dream Team zat erop, geen echt doel meer. Maar Sven kwam me ter hulp met zijn schema van Coach Mario. Ik had het idee om terug serieus te starten vanaf 17 januari omdat ik op 22 januari Lyra nummertje 3 te lopen had. Op donderdag 14/01 had ik echt een klote dag, bij de onozelste dingen het dak op, me ergeren aan asso gedrag van bepaalde mensen. Kortom elke vezel in mijn lichaam schreeuwde om te gaan lopen. Dus zo gezegd, zo gedaan. Tijdens mijn middagpauze mijn loopkledij aangetrokken en de Scheldelaan op! Gewoon free run met de soundtrack van Amelie Poulain op, relax en genieten was de boodschap. Mijn hartslag ging dan ook niet over de 145, maar op een bepaald moment wou ik wat versnellen en bij de 3de versnelling ging het volledig mis. Ik lande weer op mijn tenen waardoor deze verstuikt raakte… Ditzelfde is me ook overkomen in 2009 toen ik pas liep en mijn 2de wedstrijd ooit liep, namelijk de Rivierenhofloop. Toen had ik het lumineuze idee om drie dagen later de Abdijentocht te gaan lopen. Nu als je kan spreken over domme ideeën; dit was er toch wel één van. De dag erna had mijn vrouw voor een verrassing gezorgd; we gingen een weekend naar Londen voor mijn verjaardag. Dus Londen onder de pijnstillers = niet cool. Anyway, ik had mijn lesje wel geleerd en wist ook wat dit betekende; 1 week niet lopen en gewoon rustig aan. Gevolg: mijn weegschaal schoot de hoogte in. Het was weer geboortejaar alarm (83) dus besloot ik maar om desperate messures te nemen; 14dagen geen alcohol meer, want ééntje is gééntje! En terug hard gaan trainen! Maar dat loste mijn probleem niet op dat ik al sinds 14/01 niet meer had gelopen. Ik vertrok naar Lier voor de 10.6km van de Lyra Natuurlopen nummer 3 en dacht ook geen straffe tijd neer te zetten, mijn lichaam (en ik nog minder) had er zin in. Maar we zijn geen watjes die enkel lopen wanneer ze in topvorm zijn. Ik wou ook eens weten wat het verschil was tussen ongetraind en getraind de 10km te lopen. Wel sloeg dat even tegen zeg! Ik heb een goede tijd neergezet; 49min24sec, mijn 2de beste tijd op dat parcours. Maar ik heb harder afgezien dan anders, mijn hartslag lag hoger en ik moest meer moeite doen om vooruit te komen. Al bij al ben ik wel tevreden over mijn resultaat en besloot ik om toch maar terug hard te gaan trainen en te zien wat er over exact 4 weken gaat gebeuren in Lier voor alweer de 4de Lyra Natuurloop. Normaal ging ik die middag nog met David een nieuwe Start To Run reeks aansnijden, maar David was in slaap gevallen en met geen stokken wakker te krijgen. Dus maar terug naar huis gereden, rustig douchke gepakt, naar de winkel geweest en ’s avonds naar Daan geweest in Schoten. Man die gast is echt de max! Echt niet te doen hoe goed iemand kan zijn! Drie mensen die hedendaagse nummers in een akoestisch kleedje steken: de bom!
Zondag zou normaal een lazy Sunday worden, maar we zijn naar Bouw en Reno geweest en daarna die start to run gaan doen. Wel leuk zo eens terug herinnerd worden met wat het allemaal begon. Een kleine 2000km zijn we ondertussen verder sinds die eerste keer dat ik ging lopen, met mijn bergschoenen. Ik word er helemaal nostalgisch van! Het is echt een prachtige sport die je kan combineren met hartstikke goede muziek. Je gaat lopen wanneer je wil, waar je wil, hoe je wil. Je hebt geen andere mensen nodig om je sport te beoefenen, moet niet wachten tot het zwembad open is, je trekt je schoenen aan en zet het op een lopen. Zalig dat gevoel van vrijheid!
Lopen is een passie, en dankzij mensen als Coachen Mario & Rob, medelopers zoals Sven, David, Jean Marie en supporters zoals mijn vrouw, Kris en Nele, Inge en zoveel meer, is het telkens een feest.


- Posted using BlogPress from my iPhone

Location:Ekeren

Het doel is er... Egmond 2011...

We zijn vandaag weer een dagje verder. Het is maandagavond en gisteren was het zover: de halve marathon van Egmond. Het doel van het Dreamteam 2011. Goh eigenlijk ben ik nog niet echt bekomen merk ik. Vandaag had ik een echte baaldag… hoe moet het nu verder, geen doel meer, geen trainingsschema meer… Wat nu… bloggen dan maar en hopen dat mijn lezertjes me een oplossing aanreiken. Maar eerst gaan we terug naar de voorbije week.
Tussen kerst en Nieuwjaar heb ik niet gelopen, ik had een snotvalling en dan is lopen niet echt iets evident. Dus de eerste dag dat ik ben gaan lopen na de 26^ste december was dan ook de 7^de januari. Om half acht ’s morgens vond ik het welletjes geweest en nam ik mijn loopschoenen en ging ik een toertje doen. Toen ik een kilometer of twee ver was, besloot een vrachtwagen om door een plas te vliegen en me klets klodder nat te maken. Na heel wat gevloek een kleiner toertje gedaan en terug naar huis gelopen. Een slechte generale betekend meestal dan ook een prachtige première.
Op zaterdagmiddag vertrok ik naar Egmond Beach, want we hadden daar afgesproken met een aantal kornuiten om daar een loopje te gaan doen of toch dat was ergens de planning. Toen ik in Egmond aankwam, zag ik 2 verdwaalde Belgen, Koen en Gwendolyne. Samen dan toch het huisje gevonden. Het was echt een gezellige boel, Ton en Ramiro waren er al en mondjesmaat kwamen we allemaal aan. ’s Avonds had Ramiro heerlijk gekookt voor ons en als dessert hadden we roomijs. Nu was daar een probleem mee; er zat geen room in! Dus van waar komt dan de naam roomijs? Wel Rob gaf heel snel en droog de oplossing; ze noemen dit roomijs omdat het ijs uit Rome komt. Nou dat is weer netjes opgelost door de coach, niemand in de war voor de wedstrijd! Daarna zijn we nog een wijntje of twee drie gaan drinken bij de toppers in het hotel Zuiderduin.
Zondag 9 januari was het Dday, de Halve Marathon van Egmond. Hoe was die? Loodzwaar! De wind stond op kop, het zand was mul en ik was zo hard te snel gestart! Na 3km had ik een gemiddelde snelheid van 14.19km/h wat voor mij echt niet te houden was. Daarna vlieg je voor 7km het strand op. Nu daar word je niet vrolijk van hoor! Na 50min en 50sec was ik het 10.5km punt voorbij, gemiddelde was daar dan 12.39km/h. Je denkt daar; yes dada strand, Egmond city here I come! Maar ik heb me daar zo in vergist! Die duinen waren moordend. Je kan niet recupereren, je bent wel uit de wind, maar je vindt je cadans niet. Waardoor het een ware uitputtingsslag wordt. Na de duinen, op de 15km was ik 1u13min24sec ver. Met een gemiddelde snelheid van 12.26km/h zag het er naar uit dat ik ging stunten. Want ik zat nog altijd onder die 5min/km. Maar toen sloeg het noodlot toe, ik had het langs geen kanten zien aankomen. Op kilometer 17 trokken ze de stekker uit mijn benen. Het was voorbij en dat besefte ik maar al te goed. En toen gebeurde er iets vreemd, ik wandelde even en zag zo grouw als iets. En toen begonnen mensen mijn naam de scanderen! Komaan Timothy (hoe ze het uitspraken maakte op die moment niet uit, maar ik heb de meest bangelijke klanken gehoord!) je kan het! En toen besefte ik twee dingen: het eerste was dat onze naam op onze borstnummer staat en het tweede was: ik ben lid van het dreamteam, ik mag niet falen! Dus zette ik het op een lopen. Hetzij wel een beetje trager. Op km 19 zat ik gemiddeld met 11.74km/h en de finish liep ik na 1u47min43sec over. Zware dobber… ik had zo gehoopt dat ik het zou halen… Maar toen ik wou vloeken vlogen Lieke en Gwendolyne me rond de nek en feliciteerde me met mijn uitslag. Ik was op, maar van dat moment heb ik echt genoten. Je werd door al je team mates, coach en Ramiro en Ton. Dat was echt een kippenvel moment. Het was een mooie ervaring maar voor mij een teleurstelling dat ik mijn doeltijd niet heb gehaald. Gwendolyne was 2^de vrouw, waardoor ze nog een prijs in ontvangst mocht nemen! Hier zijn de uitslagen van onze dreamteamers:

1.      Koen: 1:26:41 Doeltijd: 1u30

2.      Gwendolyne: 1:27:55 Doeltijd: 1u26

3.      Ik: 1:47:43 Doeltijd: tussen het 1u40 en 1u45

4.      Lieke: 1:47:44 ;-) Doeltijd: 2u00 (de lift werd gratis aangeboden door mij ;-))

5.      Glen: 1:53:09 Doeltijd: 2u00

6.      Martijn: 1:56:01 Doeltijd: 1u55

Mooie tijden, hoewel er maar 2 zijn die hun streeftijd hebben gehaald. Iedereen was na afloop tevreden en als kers op de taart was onze Gwendolyne die haar plaatsje op het podium mocht claimen. Een lekkere douche, een afsluitend interview en daarna nog een duveltje gedronken. Tegen half zeven ben ik dan toch naar mijn vrouwtje gereden. Het is een zware last die van mijn schouders valt, maar nu besef ik ook dat ik opnieuw zo een doel moet stellen, want het motiveert me. Hoewel ik toe moet geven dat het er soms wat chaotisch aan toe ging, twijfel ik geen seconde moesten ze het me opnieuw vragen.

Aan iedereen bedankt voor de steun de voorbije maanden. Ik sluit hier een hoofdstuk af, maar ik blijf lopen en bloggen, zeker weten.